ANFANG

Zrobiłam to.

Moja drżąca dłoń chciała wypuścić czarny nóż żołnierski i wydawało mi się, że za chwilę zemdleję. Czułam dudniące serce w klatce piersiowej i zrobiło mi się tak cholernie zimno, że przez chwilę zaczęłam się nawet zastanawiać, czy mężczyzna przede mną też się tak poczuje, kiedy w końcu wykrwawi się na śmierć. Chciałam krzyknąć mojej siostrze, by uciekała, ale z ust nie wydobył się ani jeden dźwięk. Wdech i wydech. Wdech i wydech. Jeszcze oddychałam. Ciało upadło. On już nie oddychał. Ja żyłam.

A jego zabiłam.

Przeraźliwy szum w uszach zagłuszył wszystko, co działo się wokół mnie, a przecież jeszcze przed chwilą słyszałam krzyki i wystrzały. Jeden za drugim, jeden za drugim, bez końca. A teraz nic. Co ja zrobiłam? Dlaczego to zrobiłam? Przyglądałam się uciekającym ludziom, kiedy ja stałam na samym środku ulicy, nie zdając sobie nawet sprawy, że przecież już dawno ktoś mógł podarować mi pocisk wprost do serca. Wpadłam w cudownie orzeźwiające otępienie, wymazujące poczucie obrzydzenia do samej siebie. Nie miałam na sobie jego krwi, więc byłam czysta. I, kiedy inni upadali, brocząc zimny i boleśnie twardy beton swoimi łzami i czerwienią, ja stałam i patrzyłam. Zgubiłam z pola widzenia swoją siostrę, nie miałam pojęcia, gdzie podziali się moi rodzice. Nie widziałam ich wśród martwych ciał, które tworzyły przed moimi oczami niemal ludzki dywan. Moja sąsiadka. Pan Antoni. Starsza pani z pierwszego piętra. Mogłabym tak długo wymieniać, bo wciąż ktoś upadał. Jak to się stało, że upadali właśnie teraz? Jakim cudem to działo się tak szybko? Nie mogłam nic na to poradzić, po prostu...

Postawny żołnierz złapał młodą dziewczynę, choć ta wyrywała się i, sądząc po otwartych ustach, krzyczała, ale ja ciągle słyszałam szum. Nawet z takiej odległości widziałam jej mokre policzki i jego szeroki uśmiech i zadygotałam. Znałam ją. Nie mogła mieć więcej, niż szesnaście lat. A tam dalej kolejna schwytana kobieta. Kolejna i kolejna. Gdzie była moja siostra? Dlaczego wciąż stałam, zamiast uciec?

Nagle przede mną jak spod ziemi wyrósł kolejny żołnierz z lubieżnym wyrazem twarzy i ponownie się wzdrygnęłam. Mierzył mnie dumnym i pewnym siebie spojrzeniem, jakby mnie oceniał. Broń była opuszczona, już wyciągał po mnie rękę, a ja zupełnie nieprzytomnie zamachnęłam się nożem, który znalazłam wcześniej na ziemi. Na nic się to nie zdało – uchylił się, śmiejąc się sucho. Wtedy też dotarły do mnie krzyki, głośne zawodzenie, strzały z karabinów, poczułam zapach prochu, kurzu unoszącego się z ziemi i mdłości w przełyku. Zabiłam człowieka i znów chciałam to zrobić. Wiedziałam, że musiałam. Oddychałam spazmatycznie, a moja klatka piersiowa unosiła się gwałtownie, gdy machałam nożem, próbując go od siebie odsunąć, ale on tylko się śmiał, unikając ciosów, jakby to nie robiło na nim najmniejszego wrażenia. Miałam łzy w oczach i czułam porażkę w powietrzu, choć nie chciałam dopuścić do siebie brutalnej prawdy, która sama się nasuwała. Bo do czego byłby potrzebne im kobiety? Dlaczego ich nie zabijali? Krzyknęłam piskliwie, gdy uderzył mnie z pięści w twarz, aż automatycznie wypuściłam z ręki nóż. Odskoczyłam do tyłu, rozglądając się za drogą ucieczki, ale on znowu był przede mną i poczułam na swojej szyi mocny uścisk. Przyciągnął mnie do siebie, aż zderzyłam się z jego ciałem, sycząc z bólu. Łzy spłynęły po moich zimnych policzkach, a on znów uniósł rękę, by mnie uderzyć. Zacisnęłam powieki, modląc się, by zdecydował się mnie zabić, niż zabrać gdzieś i zgwałcić. Cios nie nadszedł. Przestałam oddychać w napiętym oczekiwaniu, ale nic się nie działo. Otworzyłam oczy i wtedy dostrzegłam dłoń wpijającą się w nadgarstek żołnierza, który nie odrywał ode mnie wzroku.

- Puść ją. – usłyszałam i zorientowałam się, że ktoś musiał za mną stać. Ramię żołnierza drżało i nieprzytomnie zdałam sobie sprawę, że oboje musieli się właśnie siłować. Przełknęłam głośno ślinę, mając gorzką nadzieję, że mężczyzna, który za mną stał, nie puści ręki tego, który wciąż trzymał mnie za szyję. Sekundy dłużyły się w nieskończoność, a wiatr, który co chwilę owiewał nasze ciała, nagle stał się lodowaty i przyprawiał mnie o gęsią skórkę. Nie mogłam nawet sprawdzić, co się działo z moją rodziną. Byłam w imadle dwóch mężczyzn, a jeden z nich chyba chciał mnie uratować, choć nie miałam pojęcia czemu. Puścił. Zatoczyłam się do tyłu, wpadając na kolejny męski tors i niespodziewany cios w szyję sprawił, że zrobiło mi się ciemno przed oczami i kompletnie odpłynęłam.

~~~~~~

P.S Gratulacje dla Margo za przezajebisty szablon! <3