KAPITEL 3

- Tylko nie krzycz. Mamy tutaj za dużo kobiet, które krzyczą, a moje stare uszy już tego nie znoszą tak dobrze.

Jeszcze zanim otworzyłam oczy, już zmarszczyłam czoło, nie rozumiejąc, o co chodziło kobiecie, która miała tak ciepły i łagodny głos, że chciałam się uśmiechnąć.

Gdyby nie to, że mówiła po niemiecku.

Uchyliłam podejrzliwie powieki, czując się tak, jakby były sklejone wieczność, by zobaczyć przed sobą starszą panią po siedemdziesiątce, która zdecydowanie zbiła mnie z tropu. Uśmiechała się do mnie pogodnie, co niemal rozświetlało jej pomarszczoną twarz, siwe włosy miała związane pod czepkiem i wyglądała tak miło, że moje serce skurczyło się na myśl, że moja babcia zmarła, gdy byłam dzieckiem i nie zdążyłam jej poznać.

Zaraz. Co ja robiłam w szpitalu, skoro byłam jedną z wielu kurew?

- Nie wiem, po co do niej mówisz. Polki nigdy nie były zbyt rozgarnięte i dlatego znowu wylądowały na najniższym szczeblu społeczeństwa.

Otworzyłam szerzej oczy, nie wierząc, że znowu ktoś miał czelność mnie obrażać ze względu na kraj mojego pochodzenia. Niech ich wszystkich szlag trafi. Dlaczego ja nie mogłam zostać po prostu zabita jak najwyraźniej na porządną Polkę przystało?

Powoli odwróciłam głowę w prawą stronę i dostrzegłam wysoką pielęgniarkę o farbowanych blond włosach z makijażem w stylu porządnej prostytutki, która mierzyła mnie lekceważącym spojrzeniem, ciągle sądząc, że nie rozumiałam ani słowa. W porządku, niech i tak będzie.

- Mówisz tak, bo jak zwykle jesteś zazdrosna. Tylko zobacz, jaka ona ładna.

- Gówno mnie obchodzi, czy ona jest ładna, czy paskudna. I tak skończy jako dziwka któregoś z naszych i tyle. – wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się do jednego z pacjentów, który również obserwował mnie tak, jakbym była małpą w cyrku. – Może pan by ją chciał, panie Breitenstein? Jutro pan już będzie mógł wyjść, choć może nie powinien się pan tak przemęczać, ale przecież nie zabronię panu seksu.

Byłam niczym krowa na targu. Po prostu każdy mógł podejść, ocenić, sprawdzić to i owo, a potem stwierdzić, czy chce, czy może powinien się targować. To było obrzydliwe. Niemcy byli najgorszą szumowiną, jaką zdarzyło mi się poznać, a przecież zanim wybuchła wojna, ja każde wakacje spędzałam w tym kraju! To był czysty absurd.

- Najpierw zobaczę całą nową dostawę, jeśli mogę. – stwierdził z wahaniem, przestając się nagle na mnie gapić.

- Może pan wziąć tę i kilka innych. W czym problem?

Nie rozumiałam, dlaczego nie wpadłam jeszcze w panikę, której doświadczyłam, gdy zobaczyłam nadciągające wojsko niemieckie. Powinnam była już płakać i użalać się nad sobą. A ja po prostu leżałam z raną postrzałową... och, rana!

Uniosłam prawą rękę i syknęłam z bólu, który przeszył moje ramię. Boże, byłam cała zabandażowana. Świetnie, nie dość, że zostałam zabrana z domu, to na dodatek mnie pobili i postrzelili. Świetnie. Żyć nie umierać. Dosłownie.

- Nie zrozumiałaś aluzji, Tanja. – odezwała się starsza pani, która okazała się też być pielęgniarką i przycisnęła moją rękę do łóżka, chyba zakazując mi nią ruszać. – Pan Breitenstein miał na myśli, że pan porucznik ją przyniósł, prawda, panie Breitenstein?

Moje oczy wędrowały tylko od jednej kobiety do drugiej przez żołnierza, który tylko skinął głową. Blondynka się wyraźnie zirytowała, a ja nawet nie miałam pojęcia czemu.

- No i co z tego? Dlaczego to miałoby przeszkadzać w wypieprzeniu tej dupy?

Ach. Nie byłam krową. Byłam dupą. Trafna uwaga, powinnam była ją sobie gdzieś zapisać, gdyby nie to, że byłam praworęczna, a ta ręka była aktualnie nie do użytku.

- To znaczy, że nie możemy jej tknąć tak samo, jak nie możemy tykać innych rzeczy pana porucznika. – powiedział w końcu żołnierz do blondynki, która najwyraźniej miała na imię Tanja, a ta prychnęła, przewracając oczami. Nie wiedzieć czemu, czułam się tak, jakbym oglądała jakąś brazylijską telenowelę. Tanja wyglądała jak jedna z tych bohaterek, które nie potrafiły sobie radzić z zazdrością. To było ciekawe. Czyżby coś łączyło ją i pana porucznika, którego ani razu na oczy nie widziałam? Zaraz, chwila. A co ja miałam z tym wszystkim wspólnego? Przecież ten typ mnie tylko uratował spod rąk jakiegoś brązowookiego świra, który uroił sobie, że będę jego własnością, a nie... Och, matko, wolałabym być trupem.

- Oczywiście, że możecie. Tak długo, aż on wam nie zabroni.

- Tanja, czasami bym wolała, żebyś zamieniła się miejscami z panem Winkelsem. – rzuciła z westchnieniem starsza pani i spojrzała na mnie z powagą. – Pan Winkels ma uszkodzone struny głosowe i nie może mówić. – wytłumaczyła mi, a ja zamrugałam bezmyślnie powiekami. – Oczywiście ja wcale się z niego nie nabijam, bo to jest absolutnie niepodważalna tragedia dla tego człowieka, ale sama powinnaś zrozumieć, co mam na myśli, bo ta zołza ciągle cię obraża.

- Nie jestem zołzą, ty stara wiedźmo!

- Czy ktoś właśnie obraził Marię? – usłyszałam ten sam głos w chwilach przed swoim zemdleniem i moje oczy natychmiast skierowały się do wejścia na salę, gdzie dostrzegłam wysokiego mężczyznę, rozglądającego się leniwie po łóżkach, na których jeden po drugim salutowali żołnierze i zdałam sobie sprawę, że przestałam oddychać. Musiał mieć coś koło metra dziewięćdziesięciu, a może i więcej w tych wojskowych oficerkach i och, był cholernie przystojny. Miał blond włosy zaczesane do tyłu, choć mogłabym przysiąc, że były farbowane, zarost na opalonej twarzy, ciemne oczy, smukły nos i wargi, które wyglądały tak, jakby regularnie wyginały się w ironicznym uśmiechu. Błękitna koszula była rozpięta przy kołnierzyku, a czarny krawat poluźniony i byłam w stanie przyznać, że ich właściciel był naprawdę nieźle umięśniony. Spuściłam wzrok, gdy dostrzegłam, że na mnie spojrzał, czując serce wędrujące do przełyku. Przełknęłam ślinę, próbując skupić się na kimś innym i wtedy zobaczyłam Tanję, która pożerała wzrokiem całą sylwetkę gościa. O. Boże.

- To byłam ja. – pokiwała głową starsza pani. – Nie dość, że nazywam Tanję zołzą, to siebie nazywam starą wiedźmą.

- Maria, chyba nie sądzisz, że uwierzę w te brednie?

- Warto było spróbować. – wzruszyła ramionami, ale kąciki jego ust nawet nie drgnęły. Znów za późno zdałam sobie sprawę, że na niego patrzyłam, gdy nasze spojrzenia się skonfrontowały i zaczęło mi się robić nieprzyzwoicie ciepło.

- Tu zdecydowanie panuje zbyt luźna atmosfera. Tanja, do roboty. – pstryknął na blondynkę, która natychmiast odwróciła się na pięcie i poszła, wykonując rozkaz aż za posłusznie. Ruszył w naszą stronę, a ja wbiłam wzrok w swoje stopy zakryte szpitalną kołdrą, ciesząc się, że nie byłam podpięta pod żadne urządzenie monitorujące pracę serca, bo... Zaraz. Ile ja już tutaj leżałam, skoro byłam postrzelona, a nawet nie byłam do niczego podpięta? – Kiedy można ją zabrać? – spytał Marii, przyglądając mi się tak obojętnie, że ponownie poczułam się jak krowa na targu. Tak czy siak, chyba wolałam być zwierzęciem domowym, niż częścią ciała.

- Chce pan ją zabrać do burdelu? – wytrzeszczyłam oczy na to pytanie, choć na szczęście nikt tego nie zauważył, bo porucznik w końcu spojrzał na pielęgniarkę, porzucając stresującą dla mnie czynność, jaką było skanowanie mojego ciała. Do burdelu! Po tym, jak mnie uratował z rąk tamtego psychola! Dwa razy!

- Maria, po kolei. Kiedy mogę ją zabrać?

- Właściwie to już, pod warunkiem, że będzie przychodzić na zmianę opatrunków... Chce ją pan zabrać do burdelu? – dociekała, a jego brwi się uniosły, ramiona skrzyżowały.

- Dlaczego brzmisz na zainteresowaną...? Nie, nieważne, jestem zmęczony. – westchnął, przecierając twarz. – Zabieram ją do siebie.

- Co robisz?! – drgnęłam zaskoczona, nie wiedząc nawet, kiedy Tanja pojawiła się przy moim łóżku. Na twarz porucznika wkradł się jeszcze większy chłód i powoli odwrócił się w stronę blondynki, która obserwowała go z zaczerwienionymi policzkami.

- Przypomnij mi, od kiedy jesteśmy na „ty”? Nie jesteśmy, więc zrób mi łaskę i wypierdalaj. Spróbuj mi podpaść jeszcze raz, a stworzę sobie ruchomy cel do ćwiczeń. – wycedził powoli i wyraźnie, aż Tanja zbladła do koloru swojego uniformu. – Jakieś pytania? – dodał, uśmiechając się ironicznie i zrozumiałam, że jego usta najwyraźniej naprawdę musiały się wyginać w taki sposób cały czas.

- Nie, panie poruczniku. – potrząsnęła głową i szybko usunęła się z zasięgu mojego wzroku.

- Świetnie. – chwycił brzeg mojej kołdry i odrzucił ją, aż poczułam znaczący chłód i dotarło do mnie, że leżałam w samej szpitalnej koszuli. Zrobiłam się czerwona na równi z Tanją i natychmiast usiadłam, by odsunąć się jak najbliżej wezgłowia, prawie siłując się z bólem, który opanował moją rękę. – Założę się, że więcej z tobą problemów, niż to warte. – burknął, przewracając oczami. – Wstawaj, idziemy.

W koszuli? Na boso? Przed chwilą się wybudziłam, przecież... Boże, przecież to była wojna. Trafiłam do Niemców, a jeden z nich chciał mnie „zabrać do siebie”, cokolwiek to oznaczało. A ja na dodatek uznałam go za przystojnego. Cóż, nie była to zbyt urokliwa perspektywa na przyszłość, więc czego ja się spodziewałam?

Posłusznie zsunęłam się z łóżka, stając na równe nogi, choć trochę się zachwiałam i poczułam zimne kafelki pod stopami. To miejsce było dziwne. Za luksusowe jak na wojenne standardy. Mężczyzna odwrócił się do mnie plecami i ruszył w stronę wyjścia, a ja po prostu poszłam za nim. Tanja stała kilka metrów dalej, patrząc na mnie z miną pełną pychy i zarozumialstwa, jakby mnie w jakikolwiek sposób obchodziło, kim ona była dla porucznika, który „zabierał mnie do siebie”. Jeżeli kimkolwiek była.

- Dziwka. – wymruczała, a ja odetchnęłam głęboko. W porządku, odezwę się. Tylko trochę.

Przystanęłam i wystawiłam do niej rękę, uśmiechając się szeroko.

- A ja jestem Pia. Miło mi cię poznać. – powiedziałam, a na sali znów zapadła cisza. Nie wiedziałam, dlaczego oni byli zaskoczeni tym, że znałam niemiecki. W końcu to nie był okres II Wojny Światowej, prawda? Uczyliśmy się tego cholernego języka w szkołach, zanim znowu im odpierdoliło i zachciało im się powybijać Żydów i Polaków, jakby ci drudzy mieli cokolwiek wspólnego z tymi pierwszymi.

- Ty mała... – zaczęła, ale porucznik zdążył się wrócić i złapać mnie za ramię, by wyciągnąć mnie z pomieszczenia, więc nie wiedziałam, co miała więcej do powiedzenia. Głupia szmata.

Znaleźliśmy się na wielkim korytarzu, gdzie tłoczyło się mnóstwo ludzi, głównie mężczyzn. Drzwi wyjściowe z sali chorych znajdowało się w pobliżu wielkich schodów, na które zostałam pociągnięta. Ludzie gapili się na mnie podejrzliwie, choć nie wiedziałam dlaczego. W końcu najwyraźniej byłam jedną z wielu kurew, tak? Co było w tym takiego nienormalnego?

Zostałam puszczona, ale w dalszym ciągu szłam za mężczyzną, nieszczególnie chcąc zostać na korytarzu sama, kiedy spojrzenia innych były tak wrogie. Moje stopy marzły jak jasna cholera, a jak na złość każdy centymetr kwadratowy podłogi i schodów był z jakiegoś lodowatego kamienia. Weszliśmy na pierwsze piętro, gdzie udało mi się dostrzec tylko kolejne pary drzwi, choć zapach i szczęk sztućców, które dobiegły mnie z prawej strony mi podpowiedziały, że chyba gdzieś tam była stołówka. Ale nie tam się kierowaliśmy. Po lewej stronie nagle na korytarz wyszedł kolejny żołnierz z zadowoleniem na twarzy, który wyciągnął z czeluści jakiegoś pomieszczenia drobną, zapłakaną dziewczynę ubraną w samą bieliznę i przełknęłam ślinę, gdy poczułam mdłości. Natychmiast odwróciłam wzrok, gdy tylko moje oczy zlustrowały mężczyznę i wyraźne wybrzuszenie w jego spodniach. Boże, to było obrzydliwe. Oni zachowywali się jak zwierzęta, a one...

Oblał mnie zimny pot, gdy skierowaliśmy się w lewo i mimowolnie się zatrzymałam. Nie chciałam iść tam, skąd wyszedł ten żołnierz. Cofnęłam się o krok, wpadając na kolejną osobę i zbladłam, gdy Niemiec złapał mnie za biodra, przyciskając mnie do swojego krocza.

- Jaka śliczna laleczka... – wymruczał mi do ucha, a ja szarpnęłam się, próbując się wydostać spod zasięgu jego paskudnych łap. – Masz może ochotę...

- Strasser. Do kurwy nędzy, czy ja mam jej napisać na czole, że jest nietykalna? – warknął porucznik, który znów znalazł się przede mną, wyraźnie zirytowany. Ręce zniknęły z moich bioder jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki i odetchnęłam, choć wcale nie czułam się uspokojona. To był jakiś obłęd. Dlaczego wszyscy się nagle do mnie przyczepiali? Przecież wcale nie byłam taką chodzącą pięknością, do cholery!

- Nie, panie poruczniku! – zaprzeczył żarliwie żołnierz, a w tym samym czasie znów otworzyły się te same drzwi i wypadła z nich kolejna kobieta, tak samo ubrana w czarną koronkową bieliznę, tak samo zapłakana i coś chwyciło mnie za gardło. Czyli to był ten „burdel”, o którym mówiła Maria? Więc dlaczego porucznik ją okłamał, że tam nie pójdę, skoro właśnie tam się kierowaliśmy? – Ale nie miałem pojęcia, że pan ją sobie wziął, panie poruczniku!

- Szła za mną. Czemu wam tak ciężko pojąć tak proste do zrozumienia rzeczy? Widzimy się na dworze za piętnaście minut. Odmaszerować. – syknął i znów złapał mnie za ramię, by pociągnąć mnie w stronę... Och, nie w stronę tych złych drzwi. Boże, co za ulga!

W zamian zostałam wepchnięta do pierwszego pomieszczenia po lewej stronie, a do moich nozdrzy wpłynął kobiecy i słodki zapach. Znalazłam się w miejscu, które do złudzenia przypominało wysokiej rangi... salon kosmetyczny? Zmarszczyłam czoło, kompletnie zbita z pantałyku. To musiał być jakiś kiepski żart. Była wojna, ludzie się zabijali w imię czegoś, czego nie rozumiałam, a w rogu nawet na leżance leżała aktualnie jakaś blondwłosa kobieta, która chyba była w trakcie brazylijskiej depilacji. Czy tutaj ktokolwiek zainteresował się choć odrobiną prywatności? Właśnie do środka wszedł mężczyzna, a tam była zupełnie naga kobieta. No może nie tak do końca naga, ale nawet stąd widziałam, skąd właśnie pozbywała się owłosienia kosmetyczka. Kurwa, gdzie ja się znalazłam?

- Panie poruczniku! – kilka kobiet zasalutowało temu, który „zabiera mnie do siebie”, a zabrał mnie tutaj i spojrzały na mnie w ten sam podejrzliwy sposób, co inni. O co im wszystkim, do cholery, chodziło?!

- Stefanie, potrzebuję dla niej ubrań. - machnął na mnie ręką i poczułam, że zaczęło mi się robić ciepło, gdy w końcu sobie przypomniałam, że miałam na sobie tylko koszulę szpitalną i musiałam wyglądać jak potwór z obitą twarzą. Niemcy musieli mieć spaprany gust co do kobiet, skoro to, co sobą reprezentowałam, wyglądało dla nich dobrze. Albo byli tak zboczeni, że po prostu pieprzyli wszystko, co było kobietą i miało dziurę. Zamknęłam oczy, oddychając głęboko. Cudownie, że znowu cofnęliśmy się do czasów, gdy wszystko sprowadzało się do pierwotnych instynktów, które nie miały nic wspólnego z rozumem i zdrowym rozsądkiem. Wojna.

- Ale przecież... – zaczęła brązowowłosa kobieta przy ladzie recepcyjnej (co było kolejną absurdalną rzeczą, skoro zdawało mi się, że byliśmy na terenie wojskowym), wskazując palcem na ścianą za sobą, a ja zrozumiałam, że chciała nawiązać do burdelu. Czyli tam były ubrania, tak? A nie, chwila, przecież tamte kobiety nie miały ubrań, nosiły samą bieliznę. Czy ja w takim razie też tak...?

- Ale ona ma dostać i ubrania i bieliznę. – nagle jego wzrok powędrował na moje nogi i natychmiast zbladłam na myśl, że nawet nie wiedziałam, ile tu już byłam i czy może nie powinnam się wydepilować. Zaraz, szlag! Nie miałam nawet czym! – I buty.

Zupełnie nie wiedziałam, co o tym wszystkim sądzić. Dlaczego on troszczył się o każdy detal, skoro byłam tylko jedną z wielu? Powinnam była mu za to podziękować? Nie, to idiotyzm. Gdyby interesowało go cokolwiek, co mnie dotyczyło, zostawiły mnie w moim domu, żywą i z rodziną, tak? A wylądowałam tutaj i nie rozumiałam kompletnie, o co w tym wszystkim chodziło. A może chciał mnie dla siebie? Może chciał, żebym została jego prywatną kurwą? Nagły skurcz żołądka sprawił, że złapałam się za brzuch, zagryzając wargę przez dziwne sensacje wewnątrz. Nie, stanowczo się na to nie godziłam. Może on był lepszy z wyglądu od większości mężczyzn, których tu widziałam, ale przecież nie mogłam zostać prostytutką porucznika! Mowy nie ma!

- Tak jest, panie poruczniku. – skinęła głową, mierząc mnie sceptycznym spojrzeniem. – Zarejestrować ją?

Zarejestrować? Prowadzili spis kobiet! Ha! Dobre! Cholera, to chyba przeczyło jakiejkolwiek logice. Po co oni to wszystko robili? Byłam w stanie zrozumieć, że kurwy miały być zadbane dla ich własnego widzimisię, ale jaki w tym sens? Przecież chodziło tylko o dziurę. Boże, czy ja naprawdę pomyślałam o tym w taki sposób?

Porucznik westchnął i przeczesał ręką włosy, a do mnie nagle dotarł zapach jego perfum i znowu coś zrobiło się z moim żołądkiem. Och, no niech go szlag trafi! Skrzyżowałam ręce i wbiłam wzrok w podłogę.

- Tylko szybko, nie mam na to czasu. – oparł się bokiem o ścianę i chyba na mnie patrzył, ale na szczęście dzięki gapieniu się w dół, nie mogłam dojrzeć nic, prócz jego wojskowych butów. – Masz pięć minut. – dodał. - Wraz z potrzebnymi rzeczami. – podniosłam głowę, unikając osobnika po mojej prawej stronie i zagryzłam wargę w oczekiwaniu.

- Oczywiście. – brązowowłosa kobieta, która mi osobiście przypominała z wyglądu Jessicę Albę, zaczęła coś grzebać w dotykowym monitorze i chciałam parsknąć śmiechem, że była wojna, a oni prowadzili spis kobiet w czymś, co było najwyraźniej salonem kosmetycznym i mieli przy tym zaawansowaną technikę z wyższej półki. A my w domu nie mieliśmy od ponad dwóch lat internetu, ani zasięgu w telefonach komórkowych. Cudownie! – Mówisz po angielsku? – zwróciła się do mnie, ale zanim zdążyłam odpowiedzieć, ubiegł mnie porucznik:

- Mówi płynnie po niemiecku, nie cackaj się z nią.

Na jej twarzy wymalowało się zaskoczenie, jednak sprawnie je zamaskowała zlekceważoną miną, prawie znudzeniem.

- Imię i nazwisko. – rzuciła do mnie, a ja zmarszczyłam czoło.

- Pia Adamczak. Jest pani pewna, że będzie pani umiała to poprawnie zapisać?

- Jeżeli nie będziesz współpracować, oddam cię temu, kto cię postrzelił. – usłyszałam lodowaty głos i zacisnęłam zęby w niemej determinacji, by się nie rozpłakać. Wolałam, gdy odzywał się takim tonem do swoich poddanych, nie do mnie. – Masz jakiś problem z tym, że zdecydowałem, że nie będziesz musiała ssać niechcianego kutasa?

Czy oni wszyscy musieli nazywać rzeczy po imieniu? Znów mnie zemdliło na samą myśl.

- Żadnych problemów. – wydusiłam, poddając się. – Mogę zapisać na kartce, choć nie rozumiem...

- Odpowiadaj tylko na pierdolone pytania i mnie nie wkurwiaj, jasne?! – ryknął, aż podskoczyłam gwałtownie, zachłystując się powietrzem. Kobiety wstrzymały swoją pracę, patrząc na mnie z niedowierzaniem, jakby moim zadaniem było zachowywanie się jak potulny baranek. Odwróciłam się do porucznika, który patrzył na mnie z przymrużonymi oczyma i lodowate dreszcze przeszyły mnie wzdłuż kręgosłupa. Przymknęłam powieki, licząc do dziesięciu. Opanuj się.

- Jasne jak słońce. – odpowiedziałam, mimowolnie odsuwając się o dwa kroki w lewo, by w razie czego jego ręce mnie nie dosięgły. – Pia Adamczak, proszę pani. Jakieś dodatkowe dane? – dodałam szybko, gdy dotarło do mnie, że znów ironia wkradła się do mojego głosu, a to mogło być piękną przyczyną mojego zgonu. Czy ja nie chciałam wcześniej umrzeć? Pogubiłam się.

- Wiek, wzrost, waga. – usłyszałam od Stefanie, gdy po chwili wszystko wróciło do normy i każdy zajął się swoją pracą. Nagle jak spod ziemi wyrosły przede mną dwie dziewczyny, które wyglądały na kilka lat ode mnie młodsze i zanim się zorientowałam, po co im w rękach miarki krawieckie, pisnęłam głośno, gdy zerwały ze mnie koszulę. Chciałam zakryć swoje intymne miejsca, ale one nawet mi nie pozwoliły, chcąc najwyraźniej zmierzyć obwód, czy cokolwiek i... – Wiek, wzrost, waga! Pan porucznik nie ma czasu!

Pan porucznik!

Policzki zaczęły mnie palić, gdy dotarło do mnie, że zaraz obok stał mężczyzna, a ja byłam kompletnie naga i nikt się tym nawet nie przejął. Wstyd zalał całe moje ciało, które było tak po prostu mierzone jak gdyby nigdy nic i jęknęłam żałośnie, gdy spojrzałam w prawo na ostatnią osobę, która powinna zobaczyć mnie bez ubrań. A on po prostu stał i patrzył, a jego ciemne oczy skanowały mnie od góry do dołu bez nawet cienia zażenowania. Ani cienia zainteresowania.

- D-d-dwadzieścia jeden lat. Sto sześćdziesiąt cztery centymetry. Pięćdziesiąt sześć kilogramów. – wyrecytowałam, nie mogąc znieść jego beznamiętnego wzroku. – Dodatkowe kilogramy poszły... – po co ja to mówiłam? – w dupę i cycki... – świetnie. Pogrążałam się we wstydzie coraz bardziej. Brawo, Pia!

- Widać. – zauważył usłużnie porucznik, a ja zaczerwieniłam się chyba do granic własnych możliwości.

- Nie jestem gruba! – wycedziłam, posyłając mu mordercze spojrzenie, a on uśmiechnął się ironicznie.

- Nie jesteś. – zgodził się, a ja prychnęłam ostentacyjnie i chciałam skrzyżować ramiona, ale nawet to mi nie wyszło, bo głupim dziewczynom zachciało się mnie mierzyć! Świnie! Wszędzie tylko pieprzone świnie, które myślały tylko chujem! Miałam nadzieję, że wszyscy zdechną. Już nawet bym wolała, żeby leciał tu jakiś samolot i spuścił na nas wszystkich bombę, przynajmniej wtedy nie byłabym tak upokorzona jak teraz. Już otwierałam usta, by wygłosić swoje zdanie na ten temat, gdy dziewczyny mnie zostawiły w spokoju i zniknęły za tajemniczymi drzwiami z prawej strony. Świetnie. Już nawet mnie nikt nie zasłaniał. I widziałam kątem oka, że on wciąż na mnie patrzył. Spuściłam wzrok, a moje oczy rozszerzyły się znacznie, gdy dostrzegłam moje sterczące sutki. Boże, to było od chłodu, prawda? Nie od tego, że on patrzył? Och, do cholery, czy ta sytuacja mogła stać się jeszcze gorsza? Stałam nago przed mężczyzną, który pachniał dobrze i wyglądał jeszcze lepiej i na dodatek był Niemcem, który dowodził grupie żołnierzy, którzy zabili pana Antoniego. I wciąż nie miałam pojęcia, co się działo z moją rodziną. Przynajmniej nie było tu mojej siostry, choć to nie było żadne pocieszenie, bo może była już martwa.

- Nie znaleźliśmy zbyt wiele w tym rozmiarze. – dziewczyny znów pojawiły się w pomieszczeniu, a ja się żachnęłam, nie opanowując reakcji na jawną krytykę wobec mojego ciała.

- Nieważne, później się tym zajmę, to i tak trwa zbyt długo. – stwierdził porucznik, nie przestając się na mnie gapić. Było mi tak gorąco, że jeszcze trochę i zacznę się topić. Przełknęłam nagromadzoną ślinę, próbując się zebrać w sobie i się uspokoić. Pochyliłam się, by podnieść koszulę i się nią zakryć, a gdy do mnie dotarło, że dosłownie wypięłam tyłek w stronę tego mężczyzny, natychmiast wyprostowałam się jak struna. Och, Boże, litości... – Wieczorem chcę mieć te wszystkie... babskie rzeczy dla niej. – machnął ręką i odbił się od ściany, biorąc do rąk karton, który przyniosły dwie dziewczyny. – A teraz idziemy. – dodał, rzucając mi znaczące spojrzenie, gdy jako tako uporałam się z koszulą jedną ręką i wyszedł z powrotem na korytarz.

Więc poszłam za nim.

~~~~~~

Wybaczcie, że nie odpisuję na komentarze, ale aktualnie jestem w takim stanie, że nawet nie rozumiem, co czytam, więc...