KAPITEL 9

Zaskakujące było to, że i na obiedzie i na kolacji zachowywałam się tak, jakby mnie nie było i nikt mnie nie zaczepiał. Zaskakujące było to, że udało mi się zignorować Schäfera. Zaskakujące było to, że gdy tylko nastała pora, by położyć się i spać do samego rana, ja dokładnie to zrobiłam. A najbardziej zaskakujące było to, że dopiero we śnie przypomniało mi się, że przecież to, że zamordowałam kogoś poprzez odebranie cholernego łóżka, nie było pierwszym razem. Przecież ja zabiłam Neumanna, co Kaulitz mi wczoraj przypomniał, jakby mi mówił o tym, że zamiast zjeść jeden batonik, zjadłam dwa. Nie obchodziło go to. Jakim cudem w takim razie pamiętał tyle nazwisk, skoro nie dbał o podwładnych? Gubiłam się w nim. Nie umiałam tego inaczej wytłumaczyć. Gubiłam się w samej sobie i umiejętności wypierania faktów. Zapomniałam, że zabiłam człowieka. Jak to w ogóle brzmiało? I jak to opisywało moją osobę? A jeżeli on miał rodzinę? Może miał dziecko, które zostało sierotą? Dlaczego przejmowałam się nim, kiedy mnie także pozbawili bliskich mi osób?

Byłam sfrustrowana. Nie wiem, jak porucznik to robił, ale nawet gdy o niczym nie wspominał, i tak sprawiał, że ja czułam się źle. Dopiero, gdy z ubraniami poszłam do Marii, by zmieniła mi opatrunek, dotarło do mnie, że właśnie po to nie mogłam się katować wspomnieniami. I prawdopodobnie dlatego będę się łapać na tym, że po raz kolejny zignorowałam fakt, że miałam do czynienia z mordercą, który mógł zabić także mnie. Dlatego będę zapominać trzymać język za zębami.

- Powinnaś chyba odwiedzić kosmetyczki, co? – wypaliła na starcie Maria, gdy tylko weszłam do gabinetu pielęgniarskiego z jeansami i koszulką, mając nadzieję, że jakoś zostanę w to ubrana. Poczułam, że znów się zarumieniłam, jakby to, że Kaulitz mnie żenował, było zbyt małym upokorzeniem. Posłałam jej ponure spojrzenie, a Tanja, która jak zwykle musiała robić za cień starszej pielęgniarki, wybuchnęła śmiechem. Nawet nie miałam zamiaru spojrzeć na swoje nogi, choć wiedziałam, że prawdopodobnie niedługo będę musiała coś zrobić. Sęk w tym, że nie miałam ani depilatora, ani plastrów z woskiem, ani chociażby maszynki do golenia, by cokolwiek zmienić. A ostatni raz... Żachnęłam się.

- Nie pójdę tam. – mruknęłam i przeniosłam wzrok na Tanję, która prawie płakała ze śmiechu. Czasami zastanawiałam się, dlaczego ona jeszcze żyła, skoro wszystkich tak wkurzała. I nie, nie życzyłam jej śmierci. Chyba. – A ty co się gapisz? Tobie nawet kosmetyczki nie pomagają, patrząc na to, jak wyglądasz. – burknęłam, a ta zamknęła się jak za sprawą machnięcia czarodziejską różdżką. Rozbawiłam za to Marię.

- W sumie jak dla mnie to możesz cała zarosnąć, przynajmniej porucznik cię palcem nie tknie. – młodsza pielęgniarka uśmiechnęła się złośliwie, a ja, nie wiedzieć czemu, doszłam automatycznie do wniosku, że natychmiast powinnam oddać się w ręce kosmetyczek. Chyba zaczynało mi podejrzliwie odbijać na jego punkcie. Szczególnie po tym, że dzisiaj znowu się obudziłam, gdy wstawał z samego rana i musiałam przyznać, że w samych bokserkach wyglądał ponadprzeciętnie seksownie. Boże, jeszcze dojdzie do tego, że i ja i Tanja będziemy zazdrościć kurwie, którą pieprzył. Choć Tanja chyba już zazdrościła. – Mógłby cię zabić, przynajmniej nie byłoby tyle problemów. – dodała, przewracając oczami, a ja zmarszczyłam czoło z zaskoczeniem. Nie rozumiałam, dlaczego tak bardzo mnie nie znosiła, ale zdawało mi się, że z dnia na dzień jej negatywne emocje w stosunku do mnie wzrastały drastycznie na sile.

- Tanja przeżywa, że odkąd tu jesteś, pan porucznik traktuje ją jak ścierwo. – podsunęła usłużnie Maria, ale to tak naprawdę wcale mi nie wytłumaczyło niczego. Przecież to nie była moja wina, tak? Ja wcale nie kazałam mu mnie ratować z rąk Schäfera, ani nie kazałam mu mnie umieścić w swoim pokoju. Jedyne, co było moją winą to to, że dałam się złapać.

- Poczułam z tobą więź, Tanja, bo przed chwilą pomyślałam dokładnie to samo, tylko że o tobie. – pokiwałam głową i przez chwilę obie mierzyłyśmy się mrocznymi spojrzeniami, jakby to cokolwiek miało dać. Ona była śmieszna, a ja głupia, bo dawałam się wciągnąć w tę gierkę jak nastoletni szczyl, zupełnie nie bacząc na to, co mogłam robić, a czego nie. Miałam milczeć i jak zwykle kończyło się na tym samym. – I myślałam, że on wszystkich traktuje jak ścierwo prócz ciebie. – powiedziałam do Marii, a ta uśmiechnęła się do mnie promiennie, jakby była z tego powodu dumna. Pociągnęła mnie na krzesło i wyjęła ze szklanej szafki nowy bandaż i bliżej nieokreślone specyfiki. Nie zaprzątałam sobie nawet tym głowy, bo wiedziałam, że nie miała zamiaru zrobić mi jakiejkolwiek krzywdy. Cóż, w przeciwieństwie do Tanji najwyraźniej. Całe szczęście, że Kaulitz nie miał zamiaru mnie wykorzystać seksualnie, bo gdyby się o tym dowiedziała, chyba naprawdę chciałaby mnie zabić. O Boże, nie powinnam o tym myśleć. Poczułam alarmujące pulsowanie między nogami, gdy tylko pomyślałam o sobie i poruczniku w łóżku. Zaraz, co? Nie, zdecydowanie nie powinnam o tym myśleć. O nim. I to w takiej kategorii. Boże, o czym ja...?

- W sumie to masz rację. – zgodziła się Maria, co przyprawiło mnie o uśmiech na twarzy. Tanja już nie odezwała się ani słowem, tylko wyszła, zostawiając nas same, co ja przyjęłam z ulgą. Nie lubiłam jej towarzystwa, co było chyba sporym niedopowiedzeniem. – No i pomijając sierżanta Listinga, ale to logiczne, bo cały czas trzymali się razem... – zmarszczyła czoło i potrząsnęła głową. Miałam się spytać, o co chodziło, ale przypomniało mi się, że znałyśmy się dopiero trzeci dzień i nie wypadało mi wchodzić w jakąkolwiek sferę jej życia z butami. Chciałam spytać, czy wiedziała o tym, że obaj byli kiedyś członkami zespołu. Chciałam spytać, czy wiedziała, gdzie podziewała się reszta. Wydawało się, że była tutaj długo, a ja w ciągu tych niecałych trzech dni zdążyłam zauważyć, że plotki szybko się rozchodziły, więc mogła mieć informacje, których ja poszukiwałam, choć nie miałam żadnego powodu, dla którego to w ogóle robiłam.

- Wydaje mi się, że to absurdalne, że ktoś może się przyjaźnić z porucznikiem. – powiedziałam więc, próbując ukryć narastającą wewnątrz ciekawość, która z dnia na dzień była coraz bardziej niezaspokojona. Gdybym nabawiła się obsesji na punkcie tego człowieka, przynajmniej wpasowałabym się w klimat tej twierdzy. Nie, o czym ja myślałam? Nie mogłam mieć obsesji! Syknęłam, gdy Maria w końcu zajęła się moim ramieniem. Miałam nadzieję, że to cholerstwo przestanie w końcu boleć...

- Wszystko będzie dla ciebie absurdalne tak długo, aż nie poznasz bliżej pana porucznika... – wymruczała pielęgniarka, badając ranę. – To wyjątkowo specyficzny mężczyzna, Pia i naprawdę ciężko go zrozumieć.

Ciężko go zrozumieć? Ledwo powstrzymałam się od parsknięcia ironicznym śmiechem. Ta kobieta była przezabawna.

- Ja go w ogóle nie rozumiem. – chciałam wzruszyć ramionami, ale w porę przypomniało mi się o tym, że miałam smarowane ramię czymś, co było konsystencji maści. – I wątpię, żebym kiedykolwiek na tyle go poznała, by udało mi się go zrozumieć. – dodałam w zamyśleniu. Wolałam nawet się nie zastanawiać, czy w ogóle powinnam go lepiej poznawać, bo miałam wyjątkowo ponure wrażenie, że to nie skończyłoby się niczym dobrym. W normalnych warunkach bym go unikała, ale teraz... Cóż...

Maria uśmiechnęła się szeroko, wzdychając przeciągle i podniosłam na nią pytający wzrok, którego nie potrafiłam powstrzymać.

- Nie mam pojęcia czemu, ale zawsze, gdy patrzę na naszego porucznika, widzę mojego męża. – powiedziała cicho, owijając moje ramię bandażem. – Ludzie się go bali, naprawdę. Każdy mi mówił, że nie powinnam się z nim widywać, ba, nawet rozmawiać. – jej twarz znacząco się rozluźniła, a jej uśmiech stał się prawie czuły. Coś ścisnęło mnie za serce na ten widok. – Moja mama, gdy tylko dowiedziała się, na czyim punkcie tak oszalałam, chciała mnie zamknąć w domu. Początki były takie szalone... Ale im bardziej oni mi go próbowali wyperswadować, tym częściej on pojawiał się w moim życiu. Strasznie uparty człowiek. Irytował mnie, choć wiedziałam, że powinien mnie odstraszyć. Ale gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że do mnie pasował. Że ja do niego pasowałam. Po prostu był potrzebny czas, wiesz? – przerwała owijanie, by na mnie znacząco spojrzeć, choć ja nie byłam pewna, czy nie powinnam w jakiś sposób na to zareagować, zaprzeczyć, zdziwić się, cokolwiek. Ale wyobraziłam sobie młodą Marię i nieznajomego mężczyznę i czułam, że wzruszenie chwyciło mnie za gardło. – To nie był człowiek, który umiał kochać. On po prostu chciał mnie mieć, ale ja chciałam jego miłości, więc musiałam walczyć. Było warto, wiesz? Było warto...

Przełknęłam ślinę, kiwając powoli głową. Nie miałam zamiaru pytać o nic. Nie rozumiałam, po co mi to mówiła, bo brzmiało to tak, jakby to miała być aluzja do mnie i do pana porucznika, a to nie było to, czego ja aktualnie potrzebowałam. I nie miało absolutnie najmniejszego sensu w tym przypadku. W końcu on miał swoją kurwę, a mnie nie interesowała... jakakolwiek relacja z tym człowiekiem. Po prostu chciałam żyć, a on był do życia furtką, którą sam stworzył bez mojego proszenia.

- Brzmi pani, jakby była pani szczęśliwa. – rzuciłam w końcu, uznając, że gdybym milczała, prawdopodobnie Maria by pomyślała, że mnie to w ogóle nie ruszyło.

- Byłam. – przyznała, wciąż się uśmiechając. – No dobrze, skończyłam z opatrunkiem. Daj spodnie, jakoś cię ubiorę, choć wypadłam z wprawy. – roześmiałam się na wizję siebie jako małego dziecka. Lubiłam tę kobietę i to naprawdę coraz bardziej. Maria chwyciła jeansy zza moich pleców i spojrzała na nie krytycznie. – Bez obrazy, bo ty jako jedyna kobieta tutaj masz kształty i to jest piękne, ale ty masz zamiar w to wejść? – spytała, a ja zmarszczyłam czoło nie wiedząc, czy faktycznie nie powinnam tego brać do siebie, czy jednak owszem. Czy to znaczyło, że wszystkie były jak Tanja? Nie żeby miała fatalną figurę, ale była znacznie szczuplejsza niż ja. A tak właściwie to chyba też nie było adekwatne stwierdzenie. Po prostu nie miała miseczki D, a B i nie miała tak dużego tyłka jak ja. Nie miałam nic przeciw osobom, które miały mniejsze rozmiary, ale ona była dobrym przykładem tych, które swoim wyglądem podnosiły innym samoocenę, choć oczywiście nie twierdziłam, że była brzydka. Po prostu była... Cóż, była przerysowana.

- No taki miałam zamiar... – wydęłam wargi, już nawet nie chcąc myśleć o tym, jak Kaulitz skwitował moje spodnie i koszulkę. Jego wyraz twarzy mówił aż nadto, a ja nie miałam pojęcia, jaka to dla niego była różnica. – To mi dały te dziewczyny tam... – uniosłam palec, wskazując na sufit. – Tam na górze.

Wiara w rozciąganie najwyraźniej ominęła Marię, bo rurki pasowały idealnie. Gorzej było z koszulką, ale gdy już ją założyłam, dotarł do mnie jeden drobny mankament całej sytuacji. Jak ja to potem ściągnę? Przecież nie poproszę o pomoc Kaulitza. Niech to szlag...

Nie odezwałam się jednak na ten temat ani słowem, choć to było dziwne, że Maria o tym nie pomyślała. Ona przecież bardziej rozeznawała się w tym wszystkim tutaj i najwyraźniej widziała we mnie coś, czego ja nie widziałam. Sensowne było więc założenie, że Maria uznała, że będzie lepiej podejmować za mnie decyzje. Finał ów decyzji chyba też ominął ją jak wiara w stretch w rurkach. To już jednak nie było ważne, bo usłyszałam dźwięki z sali świadczące o tym, że zbliżał się porucznik.

- Cóż za abstrakcja. – wymruczał, gdy stanął w wejściu dokładnie jak poprzedniego dnia. Z tego wszystkiego znów zapomniałam spytać Marię o datę. Dlaczego sobie ubzdurałam, że nie mogłam zapytać Kaulitza? – Jesteś ubrana. – zauważył słusznie, a ja oczywiście znów się zarumieniłam, jakby powiedział coś wyjątkowo poniżającego. Nie rozumiałam własnego ciała. I wątpiłam, by to się zmieniło w najbliższym czasie. Spokojnie, Pia. Mogłaś trafić na kogoś gorszego.

- Czy dzięki temu przestaniesz się na mnie gapić? – och, znowu to zrobiłam. Poruszyłam temat, który wcale nie chciałam poruszać. I na dodatek chciałam mu mówić, że się na mnie gapił, kiedy robił to właściwie sporadycznie. A właściwie to tylko wtedy, kiedy się do mnie odzywał, a to nie następowało często. Zmarszczyłam czoło, gdy uśmiechnął się szeroko, choć to dalece odbiegało od uśmiechów, jakimi raczyła mnie Maria. Zrobiło mi się dziwnie duszno i zakręciło w głowie, gdy świdrował mnie ciemnymi oczyma.

- Nie, nie przestanę. – odparł niedbale, wzdychając. Znieruchomiałam, słysząc skrajnie odwrotną odpowiedź do tej, którą oczekiwałam. Zaraz, gapił się na mnie? – Zapomniałaś, że widziałem cię nago. – zauważył, a ja zaczerwieniłam się jeszcze bardziej, gdy dotarło do mnie, że to była kolejna sytuacja, którą całkowicie wyparłam z umysłu, a on mi to przypomniał. – I masz tę swoją uroczą piżamkę. To, co masz na sobie, mnie raczej nie zwiedzie. – wzruszył ramionami.

- Nago? – powtórzyła piskliwie jak echo Tanja, która kolejny raz wyskoczyła znikąd, przepychając się do środka, mierząc mnie ostrym wzrokiem. Zignorowałam ją. I tak musiałam znosić spojrzenie Kaulitza, a to było wyjątkowo uciążliwe. – Jak to nago? – miałam ochotę jej przyłożyć. Z reguły nie byłam agresywna i naprawdę robiłam krzywdę komukolwiek dopiero w sytuacji podbramkowej, ale ona mnie tak cholernie drażniła, że to przechodziło ludzkie pojęcia. Dlaczego zawsze się wtrącała, skoro nikt jej tu nie chciał? Bo przecież nikt mi nie wmówi, że porucznik cieszył się jej towarzystwem, kiedy za każdym razem mówił do niej same nieprzyjemne rzeczy.

- Czy ty musisz się wpierdalać za każdym możliwym razem? – spytał, potwierdzając moją hipotezę. – Nie sądzisz, że gdybym chciał wiedzieć, co masz do powiedzenia na jakikolwiek temat, to bym po ciebie poszedł i spytał? Dzień w dzień, kurwa, to samo, jakbyś miała piętnaście lat i pustostan w głowie, a nie trzydziestkę na karku.

Tanja spojrzała na niego, jakby wyjątkowo ubodła ją ta riposta, a ja nawet nie wiedziałam, czy miałam się zaśmiać, czy nie. Nie wiedziałam czemu, ale zrobiło mi się głupio, że byłam tego świadkiem.

- Jesteś podły. – wydyszała w końcu i zacisnęła wargi, jakby zbierało jej się na płacz. Nie czekała na jakąkolwiek reakcję, tylko od razu wyleciała z gabinetu jak poparzona. Kaulitz potrząsnął głową i prychnął.

- Jaki podły? Tylko szczery. – rzucił, znów wzruszając ramionami. – Bierz tę szmatę i idziemy. – wskazał podbródkiem na sukienkę i odwrócił się na pięcie. Przez chwilę zaczęłam się zastanawiać, czy Tanja była faktycznie warta tego, by doświadczać takiego poniżenia ze strony porucznika, ale szybko porzuciłam te myśli. Dlaczego miałabym jej współczuć, jeśli ona mnie traktowała tak samo, jak była traktowana? Chwyciłam sukienkę, podziękowałam Marii i dołączyłam do Kaulitza, który sprężystym krokiem przemierzał salę, nie sprawdzając nawet, czy za nim szłam, czy nie. On nie liczył się z nikim. Ciekawe, czy jego brat wiedział o tym, co się tutaj działo. To było dziwne, że nie trzymali się razem i może faktycznie nie żył. To by tłumaczyło pewnie w połowie jego zachowanie. Gorzki, zły i beznamiętny, bo umarł mu ktoś bliski. Ile będzie musiało minąć czasu, zanim będę mogła kogokolwiek o to spytać? W kółko sobie powtarzałam, że nie powinnam się tym przejmować, ale co do czego przychodziło, to potrafiłam wyprzeć z siebie wszystko, tylko nie tego człowieka. Ale to było chyba w porządku, bo notorycznie z nim przebywałam, więc teraz tak jakby był jedyną osobą, która mogła mnie interesować w jakikolwiek sposób. Miałam na myśli, że jak ktoś znajomy. Czy współlokatorzy się sobą interesowali? W jakiś sposób musieli, by zgodnie koegzystować, prawda? Czemu wciąż siebie tłumaczyłam przed samą sobą?

- Nie lubisz Tanji. – zauważyłam, gdy na korytarzu podeszłam do niego w końcu na tyle blisko, by mógł mnie w ogóle usłyszeć. Z tej odległości zauważyłam frustrację wymalowaną na jego twarzy. Dlaczego cokolwiek powiedziałam, skoro on nie lubił ze mną rozmawiać? Nawet z Hagenem nie wdawał się w jakiekolwiek pogawędki tak długo, aż były basista sam nie zaczynał tematu. Nie rozumiałam tego, bo przecież każdy miał potrzebę mówienia. A on wyglądał, jakby był przepełniony rzeczami, które należałoby z siebie wyrzucić.

- Nie powiesz mi, że ty ją lubisz. – odparł po chwili, nawet nie spoglądając w moją stronę. Wspięliśmy się po schodach, a ja znów zmarszczyłam czoło, gdy dotarło do mnie, że właściwie to ja czułam ponaglającą potrzebę, by mówić. Szkoda tylko, że mogłam mówić tylko do niego.

- Ja jej nie lubię, bo ona mnie nie lubi i ma nadzieję, że mnie zabijesz. – rzuciłam, wzruszając zdrowym ramieniem. W tym samym momencie porucznik zatrzymał się w połowie schodów, aż na niego wpadłam, wydając z siebie zduszone sapnięcie, gdy moje ciało zetknęło się z jego ciałem. Podniosłam na niego wzrok, jak zwykle zmuszając się, by zignorować poczucie, jakbym była zwierzęciem w klatce, które można było oglądać za darmo. Inni żołnierze nie mieli za grosz kultury. Właściwie ten, który patrzył na mnie ze zmrużonymi oczyma i miał na nazwisko Kaulitz, wcale nie był lepiej wychowany.

- Że co powiedziała? – spytał powoli, akcentując dokładnie każde oddzielne słowo i uderzyło mnie dziwne poczucie, że jak się powtórzę, to jutro nie znajdę Tanji w gabinecie pielęgniarskim. Nie, chwila, przecież co by go miało to interesować, czy ktoś mi życzy śmierci? To jakaś bzdura.

- Że ma nadzieję, że mnie zabijesz i dzięki temu nie będzie więcej problemów. – pokiwałam głową, patrząc mu w oczy, które ochłodziły się jeszcze bardziej. – Musisz przyznać, że to całkiem logiczne, nie? – uśmiechnęłam się, choć tak naprawdę wcale nie było mi do śmiechu. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że przysparzałam mu problemów, a on wcale nie był z tego powodu szczęśliwy. I znowu powstawało pytanie: po co mnie wziął do siebie?

- Nie obchodzi mnie, czy to logiczne, czy nie. – wycedził sztywno. – Nikt nie ma prawa mówić takich rzeczy prócz mnie. Jestem jedyną osobą, która może ci w jakikolwiek sposób grozić.

- No, to było bardzo pocieszające, muszę przyznać. – mruknęłam, wzdychając ciężko.

Porucznik nie odpowiedział, tylko złapał mnie za ramię i pociągnął na górę jak psa, a ja ledwo nadążałam za jego długimi nogami. Nawet nie próbowałam się wyszarpnąć, bo i tak wiedziałam, że  w moim przypadku jakakolwiek próba zakończyłaby się fiaskiem. Gorzej, że gdy mnie tak ciągnął w stronę pokoju, mi skoczyło ciśnienie, bo z jakiegoś powodu moje ciało opacznie zrozumiało jego pośpiech. Pia, uspokój się. Przecież powiedział, że nie musimy dzielić łóżka w ten sposób. Chyba nie sądziłaś, że mógłby skłamać? A dlaczego miałby mówić prawdę? Och, Boże...

Otworzył drzwi do pokoju i wepchnął mnie do środka, samemu wchodząc z głośnym trzaskiem. Odwróciłam się do niego przodem, nie chcąc chyba wiedzieć, o co mu chodziło i dlaczego był taki... podminowany.

- Mówiła coś jeszcze? – odezwał się nagle, ruszając w stronę biurka, z którego zgarnął paczkę papierosów i wyciągnął z niej jednego. Odetchnęłam z ulgą, że jednak nie miał zamiaru mnie zgwałcić i cofnęłam się, by opaść na miękkie łóżko. Położyłam sukienkę obok siebie i dotarło do mnie, że on tutaj nie miał pralki. Gdzie robił pranie w takim razie?

- Pytasz o to, czy mi ubliżała, czy o to, czy w jakiś inny sposób życzyła mi śmierci? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie, a on spojrzał na mnie krzywo. - No co?

- Odpowiedz.

- A miała coś mówić?

- Odpowiedz, kurwa.

- Ale dzisiaj, czy przez te wszystkie dni?

- Odpowiedz, do kurwy nędzy! – uniósł się, pochylając się w moją stronę, a ja drgnęłam, gdy jego stanowczy głos zabrzęczał mi w uszach. Och, cholera, znowu podniosłam mu ciśnienie. Nie, to nie miało za grosz sensu, przecież co go to obchodziło? Co ja go interesowałam i co go interesowało to, co powiedziała Tanja w odniesieniu do mnie?

- Nic takiego. Życzenie, byś mnie zabił, było jej największym sukcesem, więc sam widzisz, że nie ma się czym przejmować, tak? – czemu próbowałam go udobruchać? Zupełnie nie rozumiałam ani jego postępowania, ani tym bardziej swojego. Zachowywał się tak, jakby był zazdrosny i wyjątkowo uczulony na to, jak się ludzie do mnie odnosili. Dlaczego? Co ja, do cholery, go obchodziłam?!

Kaulitz zastygł w bezruchu z papierosem w ustach i sądząc po tym, jak unosiła się jego klatka piersiowa, musiał ciężko oddychać. Tak, zdecydowanie był wściekły, tylko jego mina wyrażała bardziej coś, co przypominało zdziwienie. Boże... O co mu znowu chodziło? W pokoju zaległa cisza i jedyne, co w jakikolwiek sposób przypominało poruszenie, to dym, który unosił się z papierosa, tworząc mglistą chmurę nad porucznikiem. Ból mięśni dopiero po chwili mi uświadomił, że siedziałam w napięciu, nie wiedząc, jakiej reakcji się spodziewać. Ten człowiek był wyjątkowo nieobliczalny i zupełnie nie wiedziałam, w którym kierunku miałam podążać, żeby było dobrze. A może nigdy nie będzie dobrze?

- Nie rozmawiaj z nią. – mruknął nagle. Zmarszczyłam czoło, znów nie rozumiejąc. Nie żebym chciała z nią rozmawiać, ale czasami nie było wyjścia. Nie mogłam dać sobą pomiatać. Prawda? – Mówię poważnie. – dodał, zaciągając się papierosem i powoli wypuścił dym spomiędzy warg. Strzepnął popiół do popielniczki i znów spojrzał na mnie. – Jedni mają na ciebie wyjebane, drudzy są skorzy cię polubić, ale jest też kilka osób, które marzą o tym, żeby cię zniszczyć, a ja za dwa tygodnie wyjeżdżam na kilka dni i nie będę w stanie utrzymać ich w ryzach z daleka. Tanja jest suką i ma szczególną obsesję na moim punkcie, więc nie wiem, co może jej strzelić do głowy, gdy mnie nie będzie. – nawet nie wiedziałam, co miałam na ten temat powiedzieć. Byłam kompletnie wybita z rytmu i w czaszce mi ziało pustką. – Rozumiesz?

- Tak. – odpowiedziałam nieobecnie. Mrugałam idiotycznie powiekami i prawdopodobnie po wyrazie mojej twarzy mógł się domyślić, że jednak nie rozumiałam. To nie ta sytuacja mnie przerastała intelektualnie. To on.

- Świetnie. Więc ty tu zostajesz, a ja idę uciąć sobie z nią krótką pogawędkę. – i jak zwykle mnie zostawił samą z zapachem jego ciała, palonego tytoniu i przeświadczeniem, że nie nadążałam za tym, co się wokół mnie działo i, że gdy już myślałam, że byłam bliska dosięgnięcia kwintesencji, ktoś łapał mnie koszulkę i odciągał do tyłu, mając z tego wielki ubaw.

~~~~

Asia - To nie zazdrość. To jego podejście pt.: "Co moje to moje - nie ruszać"
Ewelina - Tak, Maria zachęca xD I tak, wie coś, ale do wszystkich informacji potrzebny jest klucz. Ach, no i musi jechać - to służbowy wyjazd.
Sparkle - Wcale nie taki najgorszy moment! Mam gorsze! A co do Toma - ZOBACZYSZ xD
Effie - Jestem dumna!! Pia nie ogarnęła, że Gustav to Gustav. Tanja będzie miała swoją zacną rolę i raczej nie będę rozwijać jej wątku bardziej, niż to koniecznie, bo sądzę, że tyle, ile planuję, wystarczy :) I ja porucznika nie ogarniam, wciąż się trzymam stwierdzenia "bo ma taki kaprys" i to działa! xD
Monika - Tanja i Pia przyjaciółkami? Not gonna happen :D
Sternschnuppe - Czemu miałby pojawić się Tom? :)