KAPITEL 20

Gdzieś na tyłach świadomości zdawałam sobie jasno sprawę, że powinnam była się pozbierać i zniknąć, bo w końcu to nie dotyczyło mnie. Po prostu trafiłam na nieodpowiedni moment w nieodpowiednim czasie. Dlaczego więc czułam się tak, jakby to uderzyło bezpośrednio we mnie, w moją dumę i coś, co było tak cholernie ciężkie do przełknięcia? Tanja! Z tych wszystkich kobiet ta szmata! I on ubliżał jej tak często, traktował jak najgorszą szmatę i teraz!... Byłam świadkiem tego, że ją pieprzył i stałam jak wryta i nie mogłam się ruszyć! Boże, to musiał być jakiś koszmar, z którego po prostu nie mogłam się obudzić! Co on musiał sobie o mnie pomyśleć?! Co ona sobie myślała?! Pia, skup się, musisz odejść z twarzą, w końcu to nie było tak, jakby coś cię łączyło z porucznikiem i to nie było tak, że przyłapałaś go na zdradzie, choć mentalne policzki właśnie to ci sugerowały!

- Jesteśmy zajęci, jeśli naprawdę jesteś tak upośledzona i nie widzisz, szmato, wyjdź. – odezwała się nagle podniesionym tonem Tanja i zrobiło mi się jeszcze bardziej gorąco. Z jakiegoś powodu miałam ochotę podejść i jej przyłożyć, ale zdałam sobie sprawę, że ona tam pochylała się zupełnie naga i właściwie widziałam jej piersi, choć wcale nie chciałam ich widzieć i on... Zacisnęłam powieki i zrobiłam krok do tyłu, by zatrzasnąć przed sobą drzwi. O mój Boże, bardzo nieśmieszne, bardzo... niewygodne. Potrząsnęłam głową, otwierając oczy i chwyciwszy podpaski i klucze pobiegłam na górę, zupełnie zapominając o tym, że miałam problem między nogami. To było jakieś nieporozumienie. Dlaczego ze wszystkich miejsc w tym budynku musieli wybrać akurat tę łazienkę i to w tym czasie?... Moje policzki paliły żywym ogniem i byłam zdezorientowana do tego stopnia, że zupełnie zapomniałam o otaczającym mnie świecie. Dlaczego nie wyszłam z tej pieprzonej łazienki wcześniej?! Najlepiej jeszcze zanim do niej weszłam, do cholery! Zatrzasnęłam się w pokoju, oddychając agresywnie. Jak ja mu teraz spojrzę w oczy? Boże, jak ja spojrzę teraz na Tanję po czymś takim?! Nie, nie myśl o tym. Będzie dobrze. Parsknęłam piskliwym śmiechem na tę groteskową myśl i po zamknięciu drzwi na zamek rzuciłam klucze na łóżko i poszłam do łazienki, by zrobić ze sobą porządek. Dlaczego musiałam wciąż się pakować w tego typu sytuacje? Owszem, byłam ciekawa, z kim uprawiał seks porucznik, ale, do cholery, nie chciałam tego zobaczyć! Boże, on ją... Tanję, ze wszystkich kobiet w tym budynku... No nie... Szlag i jeszcze zaplamiłam spodnie...

Wyplułam pod nosem litanię złożoną z polskich i niemieckich przekleństw i zajęłam się próbowaniem sprania krwi pod zimną wodą. Drżały mi dłonie i miałam ochotę znów się rozpłakać. Głupi ścisk w żołądku i mdłości miały wyraźny odcień zazdrości. Cholera, byłam zazdrosna o człowieka, którego imienia nawet nie znałam! Byłam kompletną wariatką i całkowicie zatraciłam poczucie rzeczywistości. Nie miałam żadnych praw, by być zazdrosną. Nie byliśmy razem, nie sypialiśmy ze sobą i nawet nie byliśmy przyjaciółmi, a ja zdecydowanie nie żywiłam do niego silniejszych uczuć, niż... Niż pociąg seksualny, którego nie potrafiłam wyprzeć. Ale byłam od niej lepsza! No może nie miałam aż tak wielkiego doświadczenia w sprawach łóżkowych jak ona, ale... Na litość boską, o czym ja myślałam?! Przetarłam twarz mokrą dłonią i jęknęłam zrezygnowana. Czemu miałam to paskudne wrażenie, że ja naprawdę skończę w zakładzie psychiatrycznym przez tego człowieka? To nie było normalne, żebym zachowywała się w taki sposób. Niech mnie szlag, jeszcze żaden mężczyzna tak na mnie nie działał...

Przewiesiłam przez kaloryfer mokre spodnie i w samej koszulce wyszłam na palcach do pokoju, upewniając się wcześniej, że wciąż byłam sama i z westchnięciem wyciągnęłam z kartonu czerwoną sukienkę, której jeszcze nigdy nie miałam na sobie. Nie miałam zbyt wielkiego wyboru, małą czarną trzymałam od siebie z daleka, a ta urocza kremowa z granatową koronką była... Nie miałam pojęcia jak ją określić, ale z tego wszystkiego wolałam siedzieć w tej czerwonej. Znów zaszyłam się w łazience, mocując się z zamkiem na plecach, którego nie potrafiłam dopiąć i zirytowałam się, prychając, gdy wyobraziłam sobie, że Kaulitz pomaga mi ją zapiąć. Ha, też coś! Przecież teraz to ja się do niego nie odezwę. Miałam ochotę przyłożyć głową w ścianę i pewnie bym to zrobiła, gdyby to mi dało jakąś ulgę, ale cóż... Zacisnęłam usta w wąską linię i z ponurą miną wróciłam do pokoju, składając koszulkę i wkładając ją do kartonu. Musiałam przejść z tym do porządku dziennego. Tak samo jak z tym, że dzisiaj z rana działał na mnie w taki sposób, że wciąż mówił o tym, że mnie chciał, a w tym samym czasie pieprzył Tanję. Och, wcześniej jakoś łatwiej to było przełknąć, a teraz miało tak gorzki posmak, że aż się wzdrygałam. I nie oddałam kluczy Marii...

Pochyliłam się, by wziąć je do ręki i już miałam zacząć zastanawiać się, co z nimi zrobić, kiedy zdecydowanie nie było opcji, by wyjść z pokoju w takim stroju, gdy usłyszałam przekręcany zamek i wyprostowałam się jak struna z sercem w gardle. Boże, co ja miałam teraz zrobić? Jak się zachowywać? Przycisnęłam do piersi klucze w zaciśniętych dłoniach i nabrałam powietrza, czując zawroty głowy od nadmiaru emocji. Kolejny raz pojawił się w pokoju w takim stanie – rozchełstany, zmęczony – tylko tym razem brakowało ożywienia i blasku na twarzy. Wstrzymałam oddech, gdy spojrzał na mnie bez wyrazu i nogą zamknął za sobą drzwi. Zmierzył mnie beznamiętnym wzrokiem, zmrużył na chwilę oczy i skrzyżował ręce i znów zdałam sobie sprawę, że był ze mnie niezadowolony. Nie miałam pojęcia, skąd to wiedziałam, ale jego gesty zdawały się mówić same za siebie, a ja byłam tak spięta, że nie wiedziałam, co robić. Widziałam połowę tego, co miał w spodniach, do cholery. I dokładnie w tym momencie, kiedy o tym pomyślałam, mój wzrok powędrował na jego krocze i moje policzki zabarwiły się na czerwono. Czy ta sytuacja mogła potoczyć się jeszcze gorzej? Przełknęłam ślinę i wyciągnęłam do niego rękę z kluczem, uznając, że znajdę chociaż jedną korzyść ze swojego położenia. Zmarszczył czoło, ale gdy podeszłam do niego sztywno, zabrał klucze, nie odzywając się ani słowem. Do czasu.

- Stój. – mruknął, gdy odwróciłam się o niego plecami i miałam zamiar wrócić z powrotem na łóżko i... nie wiedziałam nawet co. Stanęłam więc, nawet na niego nie spojrzawszy. Czy teraz mi powie, że zachowałam się jak idiotka? Byłam w szoku, to chyba było trochę zrozumiałe, prawda? A może nie? Zagryzłam boleśnie wargę, gdy odgarnął na bok moje włosy i moje serce zabiło mocno. Do czego zmierzał? Wciągnęłam powietrze, gdy dopiął zamek na moich plecach do końca i odsunął się, by skierować się do swojego biurka, na których standardowo leżała paczka papierosów. Nie miałam pojęcia, czy mu podziękować i nie miałam pojęcia, czy w ogóle się odzywać. Sytuacja była naprawdę niezręczna, a najmniej zabawne było to, że owszem, niezręczna, ale tylko dla mnie. – Dlaczego się przebrałaś i nagle świecisz mi cyckami po oczach? – spytał, wyciągając jednego papierosa i minęła chwila, zanim zorientowałam się, jak dziwnie to musiało wyglądać. Prychnęłam tak, że się oplułam, znów czując się tak, jakbym dostała po twarzy. Boże, to był bardzo nieudany żart. W ciągu kilku sekund znalazłam się na łóżku, oparta o ścianę i przykryta kołdrą. Nawet nie miałam zamiaru na niego spojrzeć.

- Bo spodnie się suszą. – burknęłam obrażona jawnym insynuowaniem, że zrobiłam to ze względu na to, co zobaczyłam i... Do czego to zmierzało w ogóle? Że niby ja chciałam mu zaimponować? Bardzo nieudany żart!

- Spodnie ci się suszą?... – powtórzył z powątpiewaniem, a ja przewróciłam oczami, będąc już tak zdenerwowana tą sytuacją, że postanowiłam wywalić kawę na ławę. Odwróciłam się do niego, mierząc jego kpiący uśmieszek i uniesioną brew poirytowanym spojrzeniem i wybuchnęłam.

- Kobiety mają okres. Ja mam okres i skończyły mi się podpaski i poszłam po to do Marii, choć wcale nie miałam zamiaru wychodzić, skoro... I, do cholery, myślisz, że dlaczego spodnie mi się suszą?! Gdybyś nie pieprzył Tanji w łazience, nie musiałabym ich prać!

O Boże. Co ja powiedziałam?...

Strzeliłam sobie dłońmi w twarz i przyłożyłam głową o kolana. Byłam doprawdy bezcenna, ale on wcale nie był lepszy! Gdyby połączył fakty, to nie musiałby głupio pytać, ale skoro był tak zaabsorbowany wsadzaniem różnych części ciała w obce części ciała, to...! Byłam zazdrosna, niech to szlag!

- Co ma łazienka do tych cholernych spo...? Ach! – jego brak umiejętności łączenia faktów był bardziej żenujący, niż same fakty, naprawdę. Czułam się jak ostatnia idiotka i na dodatek ręce mnie świerzbiły, tak chciałam mu przyłożyć. Bo byłam o niego zazdrosna, też mi co! I znowu zachowywałam się irracjonalne wobec tego, co przeżyłam! Powinnam...! Miałam ochotę zacząć wrzeszczeć. Ten człowiek mnie zabijał. – Cóż, niefortunna sytuacja. – przyznał w końcu, a ja wywróciłam oczami, nie przestając się gapić w czerń, jaka malowała się pomiędzy moimi oczami, a kołdrą. Naprawdę niefortunna? – Więc może postawmy sprawę jasno, skoro pewne rzeczy wyszły na jaw...

- Obrażałeś przy mnie Tanję i gadałeś o jakiejś obsesji, a przy tym wy... – przerwałam mu, ale nawet nie byłam w stanie dokończyć zaczętego zdania. Niektóre słowa nie były w stanie przejść mi przez gardło, szczególnie, że dotyczyły tej podłej blondynki. I co z tego, że mnie wtedy ocuciła, skoro zrobiła to dla samej siebie?

- Masz zamiar mnie strofować? Nie sądzę, żeby to miało jakiekolwiek znaczenie, laleczko. – prychnął głośno. – Nie myślisz, że powinnaś szukać wyrzutów sumienia w kimś innym? U mnie to raczej strata czasu, chociaż z drugiej strony ty masz go mnóstwo, więc... – zawiesił głos i znów to wrażenie, że on się odzywał, a ja już na starcie przegrywałam słowną potyczkę. Czy z nim kiedykolwiek dawało się wygrywać? – Tak czy siak chcę, byś mi powiedziała, czy jesteś dziewicą.

Powitajmy stary temat, który powrócił z dalekiej podróży. Potrząsnęłam głową, nie odrywając jej od kołdry.

- Nie jestem, do cholery, ile razy mam ci to powtarzać? I dlaczego cię to interesuje? – spytałam opryskliwie, nie radząc z sobie z palącą twarzą. Czemu on nie przestawał mnie żenować? Mógłby sobie dać spokój, w końcu ostatnio nie robiłam niczego, co nie byłoby mu na rękę. Nawet leżałam cicho, dopóki mnie nie zwlókł z łóżka, jakikolwiek miał w tym cel.

- Ty znasz mój sekret, ja chcę znać twój.

- Ale ja sama się o nim dowiedziałam, a ty nie miałeś zamiaru mi o nim powiedzieć, bo zresztą co mnie obchodzą twoje brudne sekrety? Ciebie moje też nie powinny obchodzić. – dodałam znacząco, ale on najwyraźniej nie załapał sugestii, albo po prostu ją zignorował.

- No więc?

- Boże, nie jestem dziewicą! – uniosłam się i poderwałam głowę, by spojrzeć na niego spod przymrużonych oczu. Kaulitz siedział na biurku, opierając nogi o krzesło i przyglądał mi się dziwnie, zaciągając się papierosem. Nie potrafiłam go rozszyfrować i to chwilowo wybiło mnie z rytmu. – I to wcale nie jest kwestia wyrównania zasobu informacyjnego, panie poruczniku, bo w kółko pan porusza ten temat. – dodałam, powoli tracąc animusz. Nagle do mnie dotarło, że gdzieś przekroczyliśmy granicę, która sprawiła, że rozmawialiśmy w inny sposób, niż zwykle i nie wiedziałam, jak miałam się do tego odnieść i to sprawiło, że już nie wiedziałam, jak powinnam mówić i co powinnam mówić.

- Bo mnie wkurwia twoja niewinność.

- Słucham? – wykrztusiłam, unosząc brwi w dezorientacji.

- Powiedziałem, że wkurwia mnie twoja niewinność, laleczko. – powtórzył wyraźnie, wydychając z każdym słowem dym papierosowy i poczułam skręt w dołku na ten widok. – Nie wiem, jak mam z tobą przez to postępować, więc skoro nie jesteś dziewicą, to jakim cudem zachowujesz się tak, jakbyś nią była?

- Nie będę rozmawiać z tobą o swoim życiu erotycznym. – obruszyłam się. – Zajmij się swoim, jest znacznie bogatsze, bo z Tanją najwyraźniej praktykujecie w różnych miejscach.

Zapadła cisza i zaczęłam się zastanawiać, co ja takiego chlapnęłam, że zaczął się nad czymś zastanawiać. Było mi gorąco od nerwów i miałam ochotę ściągnąć z siebie pościel, ale wtedy bym się przed nim odkryła, a to najwyraźniej nie był dobry pomysł, skoro „świeciłam mu cyckami po oczach”.

- Jesteś zazdrosna? – spytał i jęknął nagle, przecierając twarz. – Kobieto, przestań mi wysyłać niedwuznaczne sygnały, bo mam coraz większe problemy z tym, żeby je ignorować, okej?

Nie wierzyłam, że rozmowa stoczyła się na takie tory. Byłam ogłuszona jego słowami i znowu to cholerne uczucie spoliczkowania. Nie wysyłałam mu żadnych sygnałów, do cholerny jasnej! Skąd on to w ogóle wszystko wziął?! Znów miałam ochotę wrzeszczeć tak, aż zedrę sobie gardło.

- Nie wysy...! Nie je...! – prychnęłam oburzona, dławiąc się tym, co miałam do powiedzenia. – Ja nie...!

- Więc ilu ich było? – przerwał moje jąkanie się, zbijając mnie tym z pantałyku. To nie miało ani krzty sensu, naprawdę. Skoro miał swoją Tanję, to po co wypytywał się mnie o takie rzeczy? Boże, to było takie męczące. – Pięciu? Siedmiu? – dopytywał się niezrażony moim milczeniem. Wyglądał przy tym na tak niezrozumiale dla mnie poirytowanego, że zupełnie nie wiedziałam, czy kontynuować tę konwersację, czy zakryć się kołdrą i udać, że mnie nie było. – Dwunastu? Więcej?

- Mniej niż pięciu... – odparłam, czując wstyd napływający do mnie wielką falą. Jeżeli mu się przyznam, to będzie największa głupota, na jaką się zdobędę zaraz po tym, że poszłam do Marii po cholerne podpaski. – Nie sądzisz, że podczas wojny nie... – urwałam, dochodząc do wniosku, że przecież owszem, była wojna, ale jemu to nie przeszkadzało w prowadzeniu bujnego życia erotycznego, bo był po drugiej stronie barykady.

- Podaj imię. – rzucił nagle i przełknęłam ślinę, czując rozprzestrzeniającą się adrenalinę. O Boże, on nie mówił poważnie! Myśl, Pia! – Kłamczucha. – stwierdził lekko, uśmiechając się cwanie, gdy zdałam sobie sprawę, że nie potrafiłam na szybko wymyślić jakiekolwiek kłamstwa. Miałam dość. Zmrużyłam oczy i uniosłam kołdrę, by się pod nią schować i pewnie by mi się to udało, gdyby znów nie zapytał. – Więc?

- Kurwa, sama pozbawiłam się błony dziewiczej przez pieprzoną ciekawość i nigdy z nikim nie spałam, niech cię szlag! – krzyknęłam i zanurkowałam pod kołdrę, mając ochotę rozpłakać się ze wściekłości.

- Dobrze wiedzieć! – rzucił, wyraźnie z siebie zadowolony i po stłumionych odgłosach, które docierały do mnie przez materiał kołdry, zorientowałam się, że zamknął się w łazience. Och, niech go szlag, był absolutnie ostatnią osobą, która powinna się dowiedzieć, że nie dość, że nigdy nie byłam z nikim w łóżku, a na dodatek przez swoją... Nawet nie wiedziałam, czy to była głupota, czy nie, ale on i tak nie powinien o tym wiedzieć! Co ja zrobiłam?! Uderzyłam z bezsilności głową w poduszkę i jęknęłam przeciągle. Jak miałam zatrzymać to coś, ten sposób, w jaki on na mnie działał? Gdzie była ta Pia, którą znałam? Chciałam, żeby wróciła, żebym mogła zaznać jakiejkolwiek równowagi w tej skomplikowanej egzystencji.

Kaulitz brał prysznic i w tym czasie zdążyłam odrobinę ochłonąć, ale gdy wyszedł z łazienki, znów wszystko powróciło, a w momencie, kiedy uniosłam kołdrę, by zaczerpnąć świeżego powietrza, śmignęło mi przed oczami jego ciało odziane tylko w mokry ręcznik, który luźno wisiał na jego biodrach i zakrztusiłam się swoim własnym oddechem. Dlaczego on chodził tutaj prawie nago, do cholery, po tym, czego się dzisiaj nawzajem o sobie dowiedzieliśmy? Natychmiast zakryłam się kołdrą, choć zdążyłam zauważyć, że on spostrzegł, że go zobaczyłam. Zacisnęłam powieki, ale w głowie i tak pozostał mi jego głupi uśmiech, który z przyjemnością bym mu starła z twarzy. Ten człowiek był zbyt męczący dla mojego organizmu, naprawdę.

- W gruncie rzeczy to jesteśmy właściwie bliżsi sobie niż rodzeństwo, nie sądzisz? – usłyszałam gdzieś z okolic szafy, przy której pewnie się ubierał i szarpnęłam ręką, która bezwarunkowo chciała podnieść kołdrę i ulżyć cholernym oczom, które chciały wchłonąć obraz zapewne całkowicie nagiego Kaulitza. – Ja ciebie widziałem bez ciuchów i ty mnie też. Chociaż ja miałem koszulę i tak dalej... No i miałem gumkę... – miałam ochotę sobie strzelić w twarz, która znów paliła i zaczęłam się dusić brakiem powietrza. On robił to celowo, byłam tego pewna. – Ale to i tak więcej, niż rodzeństwo, prawda? – gdy nie doczekał się odpowiedzi, a raczej usłyszał moją odpowiedź w formie wściekłego dyszenia pod kołdrą, roześmiał się głośno i oniemiałam. Mogłam policzyć na palcach jednej ręki momenty, kiedy się śmiał i kiedy to był szczery śmiech. Z wrażenia aż odsunęłam kołdrę, by na niego spojrzeć. Stał odwrócony do mnie tyłem w samych bokserkach, ale jego świdrowały mnie tak, że pewnie mógł zobaczyć moją twarz nawet w momencie, kiedy byłam szczelnie zakryta. – Zupełnie nie masz poczucia humoru, laleczko. – oznajmił, nie przestając się śmiać.

- I kto to mówi. – mruknęłam, patrząc na niego spod uniesionej brwi, a on wzruszył ramionami, uspokajając się i wyciągnął z szafy parę spodni, którą natychmiast założył.

- Nie mam zbyt wielu powodów do śmiechu, choć zakładam, że ty też nie masz ich wielu w takim miejscu. – odparł beztrosko i jak na potwierdzenie jego słów, rozległo się stanowcze pukanie do drzwi, które Kaulitz skwitował głębokim westchnięciem. – Pukanie nigdy nie oznacza dobrych wiadomości... – rzucił pod nosem i na boso przemierzył pokój, by otworzyć drzwi na oścież, a moim oczom ukazała się krótko ścięta brunetka niewiele wyższa ode mnie ubrana w czarną ołówkową spódnicę i białą koszulę, która zasalutowała i wyciągnęła rękę do porucznika i dostrzegłam telefon. Och, więc mieli tutaj zasięg. Prawie parsknęłam śmiechem na tę myśl. Czego ja się spodziewałam? W końcu to były Niemcy, mieszkańcy wiedli prym wraz z innymi państwami podczas tej cholernej wojny, więc to oczywiste, że prosperowali lepiej, niż zrujnowana Polska.

- Generał Grenz. – powiedziała cicho i skinęła głową, a gdy Kaulitz odebrał telefon, lekko wychyliła się zza niego, rozejrzała się po pokoju i niemal natychmiast utkwiła wzrok we mnie do momentu, aż porucznik zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Zażenowanie znów mnie objęło w swoich gorących mackach i poczułam się idiotycznie na myśl, że ja leżałam w łóżku, a on był ubrany tylko w spodnie i przedstawiało to dość jednoznaczny obrazek. Czemu się tym przejmowałam? Zacisnęłam powieki i odetchnęłam, by skupić się na Kaulitzu, który stał prawym profilem do mnie z ponurym wyrazem twarzy i co jakiś czas potakiwał. Przeczesał ręką, a potem przetarł nią twarz. Zrozumiałam, że nie podobało mu się to, co słyszał, a to znaczyło, że mi także się to nie spodoba. Miałam tylko nadzieję, że mnie znów nie zostawi, bo... Dreszcz przeszył moje ciało, gdy wyobraziłam sobie, że Schäfer by wrócił i pewnie dokończył to, co mu się wcześniej nie udało. Jezu, nie. Wszystko tylko nie wyjazd Kaulitza. Zacisnęłam palce na kołdrze, wyczekując informacji, których zapewne wcale nie chciałam usłyszeć i moje serce niespokojnie wybijało nerwowy rytm, który zaczął mnie coraz bardziej ogarniać. Zakończył rozmowę krótkim „tak jest, panie generale” i zamknął oczy, opuszczając telefon. Zagryzł dolną wargę, a palce jego wolnej dłoni zaczęły wystukiwać jakiś rytm na udzie i pomyślałam, że pewnie się czymś zdenerwował, co pewnie było sporym niedopowiedzeniem. Nagle ruszył w stronę szafy, by wyciągnąć z niej koszulę i wsunąwszy telefon do kieszeni, zarzucił ją na siebie.

- Wyjeżdżam. – oznajmił w końcu, nawet na mnie nie patrząc, skupiony na zapinaniu guzików. – Nie masz się czego obawiać, zabieram wszystkich ze sobą. – dodał po chwili i sztywno wypadł z pokoju, oddając telefon kobiecie, która wciąż stała pod drzwiami. Och. Znów wyjeżdża. Odkryłam kołdrę i usiadłam na łóżku, zastanawiając się, co takiego przyniesie tym razem jego nieobecność.

~~~~

Sparkle - Kaulitz ćwiczy, bo to złooo, złooo wcielone, które lubi masakrować wszystko wokół xD I nie przejmuj się, Kaulitz nie wyjedzie na długo, więc nie będziesz musiała się irytować tym, że rozdziały bez niego są puste xD
PS, nie rozumiesz Pii? Poczekaj jeszcze trochę, a w ogóle będziesz miała fuckminda. Ja miałam! xD I nie wypowiadam się w kwestii Toma, o. xD
JestemKK KA - Nie wiem skąd, ale w tym przypadku mi jakoś tak pasowało xD
Ewelina - Stanie się na wyjeździe/po powrocie. Czemu ja Ci wciąż spoileruję? Powinnam się wstydzić.
Klaudia L - Porucznik przeżywa wewnętrzne monologi pewnie i nie może się zdecydować, co ma z nią zrobić xD A o Tomie w taki sposób to nie pomyślałam o.O Ale to niegłupie Ci powiem!
Kasiek56 - Cóż, teraz jak tak myślę, to może to faktycznie są jakieś wewnętrzne monologi Kaulitza typu "chciałbym, ale nie powinienem, bo nie ma pożytku, ale dupę ma zajebistą, tylko hmmm...". I tak, nawet gdyby mu zajebała, prawdopodobieństwo, że by jej coś zrobił jest znikome. Takie tam twórcze relacje... xD I możesz być prywatną kurwą Toma. W tej roli jeszcze nikogo nie obsadziłam ahaha XD Nie no, żart xD Co do książki - to nie jest takie hop siup i hip hop. No i pewnie połowa sądzi, że się do tego nie nadaję, więc no... xD
Oliv - Ja bym się bała zestawu KlausxTanja o.O Cholera wie, co by odwalili, skoro Tanja chce porucznika, a Klaus Pię. I tak, na pewno zna, ale za wolno ogarnęła. Co do jej dziewictwa - w większej części masz rację. A wytłumaczenie "bo tak chciał"jest wyjątkowym i idealnym wytłumaczeniem na poczynania Kaulitza i uwielbiam go za to xD
Vergessen Engel - Dziwny odcinek, ale przynajmniej nie mam za co przepraszać. Do kolejnego :D A co do relacji Pii i Kaulitza - co im się dziwisz, jak oni niby chcą, ale nie, bo nie powinni, bo to stworzy problemy? Czepiasz się xD
Sternschnuppe -  Plotki są różne co do Toma, więc nic na ten temat nie mówię, ale już niedługo coś się wyjaśni xD A rozdziewiczenie? W tych czasach wszystko jest możliwe, nie sądzisz? xD